Վերջերս «Ամերիկայի ձայնի» հետ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) նախկին համանախագահ Ռիչարդ Հոգլանդի (ԱՄՆ) հարցազրույցը վերահաղորդվեց որոշ ռուսական և այսրկովկասյան ԶԼՄ-ներում, այդ թվում` հայկական։

Բնությունը շռայլ էր եղել քո հանդեպ՝ ներդաշնակորեն շաղախելով մարմնավոր անցողիկն ու մնայուն հոգեղենը, ասպետ տղամարդուն և մարդ արվեստագետին: Բնությունը՝ նախանձելիորեն շռայլ, դու՝ շռայլորեն անփույթ քեզ տրված բացառիկ շնորհի հանդեպ:

Լույսը վաղուց էր բացվել: Բենոն անշտապ մոտեցավ պատի տակի չեչոտ քարին, նստեց, մի երկու հերթապահ նյարդային շարժում անելով հարմարվեց, թեև քարը վաղուց հարմարվել ու հաշտվել էր անհանգիստ նստողի հետ:

Հոկտեմբերի 5-ին Փարիզի Սբ Հովհաննես-Մկրտիչ եկեղեցում հոգեհանգստյան կարգ մատուցվեց Շառլ Ազնավուրին: Եվ զարմանալի կլիներ, եթե այդ բանը տեղի չունենար:

Շտապօգնության մեքենան չընդհատվող ազդանշանով մտավ հիվանդանոցի բակ: Մի քանի բժիշկ արդեն մուտքի մոտ սպասում էին: Հետաքրքրասերները մոտեցան պատուհաններին:

Շատ տպավորի՜չ էր: ՈՒղղակի ցնցո՜ղ: Բոլոր պերսոնաժները դիմակներով էին: Բոլոր նկարների վրա: Ինչպիսի՜ միստիկ աշխարհ: Ինչպիսի՜ խորհրդավորություն, ինչպիսի՜ կախարդական մթնոլորտ:

«Իրատեսի» հյուրը ջազմեն, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ, Հայաստանի ազգային ռադիոյի էստրադային-սիմֆոնիկ նվագախմբի երաժշտական ղեկավար ՎԱՀԱԳՆ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆՆ է:

Եթե հաշվի առնենք, որ յուրաքանչյուր ազգի պահպանման գրավականը նրա թողած մշակութային ժառանգությունն է, ապա կարելի է վստահաբար ասել, որ հայն անմահ է, իսկ նրա կերտած պատմությունը՝ հաղթական, քանզի անդադար թշնամու հարվածների ներքո նման ժառանգության ստեղծումն ու ժառանգաբար փոխանցումն իրոք խոսում են հայի աստվածատուր շնորհի, իր արժեքների համար անդադրում պայքարելու և այն պահպանելու անկոտրում կամքի մասին, ինչն էլ նրան անմահություն է պարգևում։

Իսրայելի պաշտպանության նախարար Ավիգդոր Լիբերմանը, պատմական և վիճահարույց հարց համարելով Հայոց ցեղասպանությունը, հայտնել է, որ դրա ճանաչումից իրենց համար շատ ավելի կարևոր են Ադրբեջանի հետ լավ հարաբերությունները («Ասպարեզ», 5 ապրիլ, 2018):

Դա սկսվեց այն օրը, երբ Ամբրոսիան ու Նեկտարը մուտք գործեցին Դրախտ: Նրանց հետ մեկտեղ ծածուկ և կատվաքայլ թափանցեց և հիմնավորապես հաստատվեց Հոգսը: Այո, հատկապես Հոգսը, որի գոյությունն իսպառ մոռացել էինք այստեղ հայտնվելուն պես: